Ik, Hugo Langeveld, op de foto hiernaast was op vakantie met mijn broer in Schotland. We gingen wildkamperen, bergen beklimmen, maar anders dan vroeger met opa en oma waren we nu 'alleen' met zijn tweëen. Om iets uit de lucht te nemen: mijn militaristische outfit is niet wat het lijkt. Ik ben namelijk antimilitaristisch, maar voordat we naar Schotland gingen, vonden we dat we voorbereid op pad moesten gaan. Haalden we een pijl en boog en wat legerkleding, die we nodig dachten te hebben voor onze barre overlevingstochten in de Schotse Hooglanden. Het moment van de foto was een pauzemoment tijdens een zware klim over ons zelfbedachte pad, niet zoals we gewent waren in Zwitserland, want Schotland heeft nou eenmaal niet veel afgebakende paden. We waanden ons door de heuvels en het gras, maar eindigde comfortabel op het terras. Het was een fijne combi door in de uitgestrekte vlakte bergen te beklimmen en af te zien over onze zelfbedachte paden naar boven, maar ook te genieten van een Punk IPA van Brew dog in Edinburgh. Naast mijn studie probeer ik wel eens het gevoel van de Schotse natuur terug te krijgen; het gevoel van de tochten die we toen hebben gemaakt, en de rust en kick die dit mij gaf. Herinneringen heb je sowieso, maar dat gevoel op dat moment verdwijnt wel eens thuis - dan ben ik ontevreden, niet uitgedaagd en voelt een dag als 'niksig'. Iets maken, iets doen geeft mij wel die kick, die drive; het gevoel dat er iets spannends staat te gebeuren - en dan in de vorm van schilderen of het maken van foto's. Kunst of beter het idee waarom je iets maakt, benadrukt door Marchel Duchamp lang geleden, 1917 volgens mij, helpt mij hierin. Hij vond dat het om het idee achter de kunst moest gaan en niet de uitwerking ervan. Hij, als voorzitter van een kunstvereniging, stuurde daarom een omgekeerde urinoir met een kleine toegift op naar een expositie, onder een pseudoniem, om zo te benadrukken dat deze 'onbekende' kunstenaar toch niet geweerd mocht worden? Hij voldeed immers aan de gestelde eisen. Duchamp vond dat het idee belangrijker was dan de vorm. Hetgeen wat mij weer heeft doen laten maken van dingen - schilderijen en andere beelden -, want het gaat toch er om wat ik vind, niet de ander. Die ander kan namelijk best kritisch zijn, dat verpestte eerst de lol voor mij.
Hiernaast haalt deze gedachte de druk om te presteren er af wanneer ik bezig ben. Je kan namelijk al gelukkig zijn met je idee waarom je iets maakt en let niet alleen maar op wat er niet klopt; iets wat toch vaker gebeurt dan je liefhebt, en wat mij betreft, heeft Duchamp het ons allemaal veel makkelijker gemaakt. Hierna zijn nog vele andere kunststromingen gekomen maar het idee dat het gaat om waarom je iets maakt in plaats van hoe het er uit ziet, dat heeft iedereen meegenomen naar de moderne tijd. Waarom het jezelf moeilijk maken als het niet hoeft. En of je het nu mooi of lelijk vind dat is persoonlijk, maar kunst kan je weer even van stemming laten veranderen; je wellicht terug laten keren naar een mooie plek. Maar ook zonder idee kan je kunst gewoon mooi vinden, want wanneer het alleen maar om het idee gaat hoeft voor jou ook niet altijd op nummer één te staan. Kunst is persoonlijk en vrij en laten we dat ook zo houden.
Tijdens het maken van mijn werken in het begin, die op de site te zien zijn, heb ik nog vooral naar andere kunstenaars gekeken. Wat doen zij, welke kleuren gebruiken zij, en daar mijn eigen compositie van gemaakt. Gelukkig groei je, heb je een eigen smaak en weet je wat er beter of anders kan. Nu vind ik de werken waarvoor ik een eigen idee had, zoals activity, die gaat over de 'saaie' manier waarop neurowetenschappers neuronen visualiseren, een betere compositie dan mijn werken in het begin. Het gaat om het idee, maar ook vooral je eigen idee.
Als laatst, als het helpt, om wellicht meer te kunnnen genieten van de site, probeer je dan maar in te beelden dat ik dacht dat ik zo'n 'gekke' kunstenaar aan het worden was en met een lach op mijn gezicht aan het schilderen, aan het tekenen of foto's aan het maken was om toch even terug te keren naar extase; naar dat gevoel van die mooie Schotse Hooglanden.
Verdere projecten
Sindskort ben ik met Joep en Quint een duurzame kledinglijn gestart onder de naam Cartesia Clothing. We vonden dat de kledingindustrie te hoge prijzen vraagt voor wat ze bieden en wilde mensen laten weten dat het niet duur hoeft te zijn. Hiernaast kan kleding ook een idee geven waar je voor staat en wie je bent, dus kan je beter je eigen kleding ontwerpen dan iets kopen wat iedereen draagt; tenzij je dat natuurlijk fijn vindt. Je kan het verder bekijken op cartesia.nl
